Znam ich, każdy uśmiechnięty
Lecz zawzięty każdy.
Wzniosą wieże, postumenty 
I oprą o gwiazdy.
Tak mówiła chmura mama
Cała zapłakana -
Uciekajmy córko-chmurko
Nie chcę być drapana.
Odpłynęły więc niemrawo
Daleko za Wisłę.
Nad Warszawą, nad Warszawą
Niebo jasne, czyste.