Barszczewski Stanisław - pierwszy Dyrektor Zarządu Pałacu Kultury i Nauki, który z armią Berlinga przeszedł szlak od Lenino po Berlin. Był entuzjastą budynku, pałac wciągnął go tak bardzo, że potrafił w środku nocy wpaść, by osobiście wszystkiego doglądnąć. Został on powołany na to stanowisko 31 stycznia 1955 roku przez ówczesnego Prezesa Rady Ministrów - Józefa Cyrankiewicza.

Bierut Bolesław (1892-1956) - polski polityk, działacz komunistyczny, agent NKWD, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944 r., pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947 r., Przewodniczący KC PZPR od 1948 r., premier PRL od 1952 r., poseł na Sejm PRL I kadencji. Żywo interesował się budową Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie jako daru Narodu Rosyjskiego dla Polski, niejednokrotnie goszcząc na terenie jego budowy. Zmarł w niejasnych okolicznościach w Moskwie.

Cyrankiewicz Józef (1911-1989) - polski działacz socjalistyczny, członek władz PPS i PZPR, pięciokrotny premier RP i PRL - funkcję tę sprawował najdłużej w historii Polski, przewodniczący Rady Państwa. Z zawodu prawnik i dziennikarz. Podczas II Wojny Światowej gdy został więźniem zaczęły go łączyć niejasne układy z Gestapo - do dziś nieudowodnione. Po wojnie znalazł się we władzach koncesjonowanego przez komunistów PPS, wchodząc w skład Rady Naczelnej. Pełnił jednocześnie funkcję sekretarza generalnego Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS, oraz członka Komisji Politycznej Centralnego Komitetu Wykonawczego. Był również prezesem Polskiego Związku byłych Więźniów Politycznych. Będąc premierem (o jego wyborze zadecydowano wcześniej na Kremlu), prowadził politykę podporządkowaną ZSRR. W 1952 Cyrankiewicz musiał zrzec się stanowiska premiera na rzecz Bolesława Bieruta, obejmując funkcję wicepremiera. W okresie 1952–1956 przewodniczył Zarządowi Głównemu TPPR, będąc równolegle członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego. Od marca 1954 wszedł w skład Biura Politycznego KC PZPR. 18 marca 1954, w efekcie podziału władzy wśród komunistów (co było konsekwencją sporów w PZPR po śmierci Stalina) ponownie został premierem. Jako premier w 1955 r. przeciął wstęgę oddając do użytku Pałac Kultury i Nauki w Warszawie.

Stalin Józef (1878-1953) - właściwie Iosif Wissarionowicz Dżugaszwili. Formalnie pełnił kadencyjne funkcje sekretarza generalnego KPZR i jej poprzedniczek oraz premiera ZSRR, a faktycznie był dożywotnim dyktatorem Związku Radzieckiego, posiadającym nieograniczoną władzę i stosującym w celach wyznawanej idei walki klasowej jako metodę rządzenia masowy, państwowy wewnętrzny i zewnętrzny terror, który pochłonął według różnych ocen od kilku do kilku dziesiątków milionów ofiar śmiertelnych. Podpisując sojusz z III Rzeszą, umożliwił Niemcom rozpoczęcie agresji zbrojnej na Polskę, przyczyniając się do wybuchu II wojny światowej. Jednocześnie podobnie jak niekiedy w Niemczech w stosunku do Hitlera powraca, przede wszystkim w Rosji, pogląd o zasługach Stalina dla industrializacji i obrony ZSRR. Pałac Kultury i Nauki w Warszawie jako dar Związku Radzieckiego dla Polski dostał jego imię i nazwisko.

Rudniew Lew (1885-1956) - radziecki architekt, jeden z przedstawicieli socrealizmu w architekturze, członek Wszechzwiązkowej Akademii Architektury. Twórca wielu projektów, zwłaszcza w Moskwie (gmach Uniwersytetu MGU na Leninowskich Górach) i Leningradzie. Znany w Polsce jako autor projektu Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie.

Sigalin Józef (1909-1983) - architekt i urbanista; po 1945 współorganizator Biura Planowania i Odbudowy PKWN i Biura Odbudowy Stolicy, 1951-57 pierwszy naczelny architekt Warszawy; współautor pierwszego Planu Generalnego Warszawy i projektów wielu tras komunikacyjnych w Warszawie (m.in. trasy W-Z z mostem Śląsko-Dąbrowskim, trasy im. S. Starzyńskiego, trasy Łazienkowskiej, trasy Armii Krajowej z mostem im. gen. S. Grota-Roweckiego); współautor przestrzennych koncepcji placów: Zamkowego, Konstytucji, Defilad, Zawiszy; projektant zespołów mieszkaniowych (m.in. osiedla na Mariensztacie i Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej).